Kładka o. Bernatka, KRAKÓW
Między wodą a niebem
Ekspozycja stała 10 rzeźb balansujących autorstwa Jerzego Kędziory
Wystawa "Między wodą a niebem" zamontowana na Kładce o. Bernatka, która łączy dwie dzielnice Krakowa - Kazimierz z Podgórzem, składająca się początkowo z 9, obecnie z 10 rzeźb balansujących, stanowi wydarzenie o charakterze otwartym, adresowane zarówno do środowiska twórców i odbiorców sztuki, jak i do wszystkich przypadkowych widzów, przechodzących przez most na drugą stronę Wisły.
Ekspozycja przekształciła pieszą Kładkę w osobliwą galerię sztuki współczesnej, która pozwala widzom na swobodną interpretację i refleksję.
Celem przedsięwzięcia było wprowadzanie sztuki w przestrzeń miasta, przyrody, wyprowadzenie jej z ram muzeum i galerii, tak by stała się obecna w codziennym życiu odbiorcy.
Od artysty: „W potocznym pojęciu, na co dzień, most to najkrótsza, najprostsza przeprawa przez rzekę.
W wypadkach szczególnych ta konstrukcja, wyjątkowa budowla może wzbudzać zgoła inne przemyślenia, emocje, refleksje i doznania. U większości z nas, szczególnie obdarzonych bogatszą wrażliwością, w wyjątkowym czasie czy okolicznościach, może stać się on miejscem szczególnym. To szansa dotarcia na drugi brzeg, do nowego innego świata, w wymarzone, w nieznane, a jeśli trakt naznaczony jest dziełami sztuki, to te refleksje potęgują się, wzbudzają następne. Miejsca te stają się mostami westchnień, miłości, wspomnień, ale i ważkimi galeriami sztuki”.
Wystawa powstała jako pokłosie konkursu afirmującego twórczość Tadeusza Kantora i miała ubogacić kulturalną oprawę Papieskich Dni Młodzieży w Krakowie. Została ukształtowana za akceptacją i przy wydatnym ideowym wsparciu projektanta Kładki. Nie jest jednowymiarowym artefaktem, ale prowokuje i tworzy dalsze wydarzenia i sytuacje.
Szczególnym wernisażem udostępniona została publiczności we wrześniu 2016 r. Składała się wtedy z 9 prac i jak oznajmia tytuł uformowała się „Między wodą a niebem”. W roku 2017 - za sprawą multimedialnej imprezy międzynarodowego stowarzyszenia Sculpture Network „Start‘17” - wprowadziła Kraków (jedyne miasto z tego rejonu Europy) w światowy obieg najnowszych praktyk rzeźbiarskich. Ponadto wpisywała Kraków w ciąg wydarzeń kulturalnych Roku Rzeki Wisły (2017). Nie była tylko martwym obiektem wystawienniczym imprezy, ale współgrała z tworzonym projektem „Łączenia czworaczków flisaka”. Symultanicznie łączyła się z młodocianymi balansjerami w Sandomierzu, Kazimierzu, Baranowie i Puławach. Na innym etapie projektu rzeźby wystawiane na kładce uroczyście ochrzczono przydomkami związanymi z miastem i Wisłą.
Opracowany w roku 2018 w oparciu o wystawę, akceptowany i wspierany przez Wydział Promocji Miasta projekt „Mosty Sztuki” został przedstawiony kilku światowym metropoliom. Pierwszą jego realną odsłoną było symboliczne łączenie krakowskiej wystawy z fragmentem „Polskiej Ścieżki Kulturalnej” w Singapurze - autorskiego projektu Kędziory - realizowanego w ramach obchodów 100-lecia Niepodległości Polski. Programowa ekspozycja zaistniała w singapurskich Ogrodach Botanicznych, jednym z najpoważniejszych takich obiektów w tamtej części świata. Wystawy te stworzyły dodatkowy łącznikowy filar mostu w oparciu o 100-lecia UNESCO, której singapurskie Ogrody Botaniczne i Stare Miasto w Krakowie są beneficjentami i mocno akcentowały tę rocznicę.
17 maja 2019 r. został przerzucony kolejny most. Tym razem zaistniał między krakowską wystawą a ekspozycją sportowych balansjerów przy Olimpijskim Stadionie, w ramach prestiżowego Biennale Rzeźby w Amsterdamie - ARTZUID 2019. Obie ekspozycje łączyła dodatkowo jednorazowa, krótka, zwierciadlana symultana.
Po kilku latach doświadczeń z czasową ekspozycją włodarze miasta, na raty, pod społeczną presją i przy szczególnym wsparciu mieszkańców Podgórza, przejęli dzieła i postanowili zachować ją jako ekspozycję stałą. Być może przekształci się w otwartą galerię formalnie umocowaną w kulturalnej tkance Krakowa. Już jako taka, od wiosny 2021, od kiedy na Rynku Starego Miasta w Częstochowie zaistniały Igrce Częstocha - stałe teatrum rzeźb Kędziory - zaczyna tworzyć kolejny artystyczny projekt „Balansujące na Jurze”. Wchodzi także w ogólnopolski Szlak Rzeźb Balansujących.
Oczepiona - tytułowa postać to niewiasta, następna po „Posthelennych” nawiązująca modelunkiem do klasycznego posągu antycznych twórców, chociaż w inny, mniej bezpośredni, sposób. To rodzaj kolejnego renesansu klasycznego kanonu piękna, często odradzającego się na historycznym szlaku kultury. Zbitka wyidealizowanego ciała z nieco namokniętą szatą. Balansowo pozwala usadawiać figury na różnie napiętych linach - od mocno naprężonych do poważnie ugiętych. W takim wypadku można z opuszczonej liny utworzyć swoistą huśtawkę lub mocno wychylający się, bujający trapez. Zmiana napięcia liny skutkuje zróżnicowanymi rodzajami balansu i emocjonalnymi postrzeganiami postaci. Zmieniają się też relacje między masą rzeźbiarskiej statuy a delikatnością „linowego cokołu”.
Zima to zwarta, bardziej zamknięta forma rzeźbiarska przeciwstawna rozczłonkowanej i bardziej dynamicznej z „Oczepionej”. Bardziej klasyczna, klasycystyczna. Spokojna i chłodna. Jej realizacja wywołana została dużą międzynarodową imprezą światowego stowarzyszenia twórców i miłośników rzeźbiarstwa Sculpture Network Start’17. Wchodziła do kładkowej ekspozycji „Między wodą a niebem” w ramach happeningowej instalacji „Posadowienie Zimy”. Miała dodać ideowych i formalnych odnośników zainstalowanej już wcześniej „Oczepionej”.
W szerszym założeniu obie niewiasty miały stanowić klamrę wydarzeń na kładce zawartych w przedziale między zimą a latem, nocą a dniem, dobrem a złem czy dalszymi jeszcze. „Zimą” Kędziora kieruje naszą uwagę na dokonania francuskiego rzeźbiarza Jean-Antoine Houdona, kolejnej swej artystycznej ikony, której tym dziełem składa ukłony.
Uwikłany to postać nagiego mężczyzny wpleciona w układ trzech tyczek, zestawionych pod różnymi do siebie kątami, stanowiących swoisty koziołek, zbliżony do tych używanych przez wojska inżynieryjne do stawiania zapór czołgowych czy wcześniej do barykad przeciwpiechotnych. Na takim instrumencie rozpięta, wpleciona w niego, uwikłana postać ludzka miota się, przemieszcza, czyni zmienne ekspozycyjnie formacje i układy. Nie bardzo można jednoznacznie odczytać, czy wpadła w taką pułapkę, czy może ją zastawia.
„Uwikłany” na wystawach, prezentacjach, dla których powołał go twórca, za każdym razem tworzy inny wariant układu tyczek względem postaci. W rzeźbie, przy klasycznym jej oglądzie, tyczki stanowią dynamiczną, ażurową podstawę, a eksponowana na nich figura rzeźbiarskie zwieńczenie kompozycji. Tyczkowy składak tworzy wielorakie układy, a luźno, bez żadnych umocowań, wsporników czy zabezpieczeń wpięta w nie postać z łatwością przemieszcza się w różne jego części. Może być wyniesiona wysoko pod szczyt szkieletu, w innym układzie ociera się niemal o przyziemie, w innej jeszcze konfiguracji tkwi na jego oboczu. Zmyślna, pająkowata budowa konstrukcji oparta o fizyczne właściwości materiałów - uginanie się rur, różnice ich ciężarów - oraz układ ciała postaci sprawia, że usadowiona nawet na stabilnym podłożu zaskoczy nas różnym, nieoczekiwanym skonfigurowaniem. W odmiennych przestrzeniach ekspozycyjnych potrafi zaprzeć się jednym, dwoma elementami o ścianę, narożnik budynku albo zawisnąć na linie czy brodzić nad lustrem zbiornika wodnego. „Trójnóg” jako jedna z najstabilniejszych konstrukcji staje się w tym przypadku bronią obusieczną. Niepowiązany na sztywno może stać się niebezpieczną pułapką, ale ustawiony mocno „w zaparte” jest świetną ostoją, zabezpieczeniem przed bezpośrednim zbliżeniem, atakiem, jest straszakiem z kopii, zbrojną awangardą i ariergardą równocześnie. Patrząc na ten układ, możemy mnożyć trójkowe, trójdzielne symbole i znaczenia, które mogą wzmocnić potencjał „Uwikłanego” lub mocniej jeszcze go osaczyć. Wsparty dodatkowo kolorem, grafiką, porzeźbieniami może je pogłębić, przewartościować, przysporzyć dalszych znaczeń.
Dziewczynka Pabla - w jednym z wywiadów artysta wyznał: „Wczesne, malarskie cykle Picassa - Różowy i Błękitny - od pierwszego z nimi zetknięcia robiły na mnie duże wrażenie (…) Od dawna wielkim twórcom chciałem w naoczny sposób wyrazić swoje uznanie, złożyć artystowski hołd. Tworząc ludzi cyrku: akrobatów, linoskoczków, uznałem, że przyjęcie małej akrobatki z Jego obrazu w poczet moich artystów będzie przyznaniem się do zauroczenia tamtym okresem twórczości Picassa. Samym artystą również.” Idąc za „wskazaniami” Picassa dziełem tym wprowadza artysta kolejny typ obrazowania. Przedstawia postać wydłużoną, wiotką, zatrzymaną w subtelnym ruchu i wypłaszczonych profilach, modelowaną delikatną malarską fakturą. Na bazie błękitnej akrobatki powstał cykl składający się z trzech rzeźb. Poza „Dziewczynką Pabla” mamy „Dziewczynkę z jojo” i „Dziewczynkę z obręczą” i srebrzystą kulką centrującą okręg i pionującą założenie.
Zdwojony - kompozycja powstała ze sprzężenia w jedną rzeźbiarską całość dwóch sportsmenów. Na co dzień samodzielnie trenują oni lub występują, ćwicząc na łękach, poręczach czy drążku gimnastycznym. Tu jakby zachłysnęli się walorami gimnastyki akrobatycznej specjalizującej się w budowaniu akrobatycznych piramid. Zestawienie sportowców w grupę pozwala artyście ubogacić profile kompozycji. Dołożyć form i kierunków budujących oryginalne relacje i napięcia. Stworzyć dodatkowe przestrzenie i wnętrza budowane wielością form i bogatszą grą cieni. Skontrastować i poszerzyć rodzaje balansów. Formę i układ ciała gimnastyka z łęków artysta wykoncypował tak, by mógł z takiego podstawowego archetypu tworzyć wiele różnorodnych, piramidalnych układów. Wydobyć z nich cały arsenał świeżych, dynamicznych formalno-ekspresyjnych asocjacji, co w kompozycjach balansujących na linach nie jest zabiegiem prostym ani łatwym. Doświadczać ponadto i bawić się nowymi, innowacyjnymi rozwiązaniami układów konstrukcyjno-balastowych.
Mała gimnastyczka z szarfą jest pierwszą, pierworodną niemal, z serii dziewcząt ćwiczących gimnastykę artystyczną na chybotliwym, linowym zazwyczaj cokole. Po niej nastały kolejne młode sportsmenki operujące maczugami, skakankami czy piłkami.
W niektórych wyjątkowych okolicznościach brały do żonglowania inne jeszcze przyrządy typu biczyki, obręcze, a nawet jak na Festiwalu Dialogu 4 Kultur w Łodzi loga tamtej imprezy. Dziewczynka na krakowskiej kładce wykonuje trudne, ale zgrabne salto, odrywając się od liny. Zawisa nad nią. W pozycji takiej utrzymuje ją jedynie meander falującej szarfy, którą wykonuje ewolucję. Numerem tym młodziutka sportsmenka, ale i jej koleżanki popisywały się m.in. w Dubaju, Singapurze, Miami, Nowym Jorku i kilku metropoliach europejskich. Inspiracją do serii rzeźb małych gimnastyczek z przyrządami były treningi wnuczki rzeźbiarza w tej dziedzinie sportu, które obserwował
w krakowskim "Sokole".
Mały piłkarz - młodzieniec niosący piłki wpisuje się w grupę chłopców, którzy różnymi atrybutami ilustrują legendy o dzieciach flisaka, które po tragicznym zdarzeniu znalazły się często w odległych nawet zakątkach świata. Inspiracją do tej rzeźby była opowieść, którą artysta zmyślał i opowiadał czasem wnukowi, gdy przyszło mu sprawować samodzielną nad nim opiekę. Później bajanie przerodziło się w regularną legendę o bliźniakach flisaka, których wielka wyprawa tratwą tragicznie zakończyła się u ujścia spławnej rzeki do morza. Tworząc tę postać, artysta chciał sportretować swego pierwszego wnuka. Ponieważ chłopiec miał wówczas pięć lat, a bohaterowie opowieści dwanaście, artysta stworzył nieco wyimaginowany jego portret. Na różne ekspozycje chłopiec zabierał ze sobą adekwatne do miejsca i sytuacji atrybuty, poszerzając i komplikując jednocześnie pierwotny tekst opowieści. Kładkowy młodzieniec wywołany został wystawą w strefie kulturalnego kibicowania na przydworskich terenach „tomaszowickiego hrabstwa” w czasie rozgrywanych w Polsce Mistrzostw Europy w piłce nożnej „Euro 2012”. Inne rzeźby serii, szczególnie te powiązane atrybutami z wodą znajdywały adoratorów i w kilku przypadkach pozostały w miejscach ekspozycji. Na bazie rzeźb młodzieńców ustawionych w różnych portowych miastach artysta stworzył projekt łączenia 4 młodych flisaków za pomocą promieni słonecznych odbitych od małych zwierciadeł. Promień ten wzmacniać mają uczestnicy happeningowej akcji swoimi zwierciadełkami, które będą dowodem, certyfikatem udziału w wydarzeniu. Nim ziści się światowy projekt, Kędziora przetestował go na krajowym podwórku. W Roku Rzeki Wisły (2017) eksponował 4 młodzieńców na sandomierskim łuku rzeki w Baranowie, Sandomierzu, Kazimierzu i Puławach. Chłopcy i im sprzyjający czynili próby słonecznej łączności, a kładkowy młodzian kibicował im i zdalnie włączał się w imprezę. Kolejną odsłoną projektu było „Łączenie Czworaczków Flisaka" na Pomorzu (2022). Podczas letnich miesięcy chłopcy przesyłali sobie świetlne sygnały z Dziwnowa, Mielna, Ustki i Sopotu. Artysta chciał tym projektem zwrócić także uwagę na problemy rozłąki rodzin w toczącej się za naszą miedzą wojnie w Ukrainie. Nadał chłopcom symboliczne żółto-niebieskie wstążeczki.
Akrobata z krzesłem I i Akrobata z krzesłem II - pierwowzór wyrósł w okresie twórczych działań krytyczno-publicystycznych artysty budujących formację dzieł „Groteska transformacji". Miał utrwalić pewne stwierdzenie Lecha Wałęsy, gdy ubiegał się on o fotel prezydencki - "Nie chcę, ale muszę”, czy późniejsze „Jestem za, a nawet przeciw”. Cykl akrobatów z krzesłami w różnych układach miał ponadto dotykać problemu walki o stołki w nowo budowanej demokracji. W początkowej fazie demokratycznych przemian w Polsce było to sztandarowe dzieło cyklu, wyrazisty rys tworzonego przez artystę “Portretu Polaka czasów transformacji”. Aktualnie, już bez odnośników i kontekstów politycznych czy społecznych, różnorodnie formułowane układy akrobata-krzesło stanowią przykłady siły oddziaływania akrobatycznej sprawności cyrkowca i biegłości konstrukcyjnej rzeźbiarza, oraz bogatej wyobraźni ich obojgu. W bardziej rozbudowanych kompozycjach sztukmistrz tworzy piramidowe akrobacje, wzmagając trudności i poszerzając występ o dodatkowe elementy, np. kolejne krzesła lub drugiego partnera. Swoimi zapędami nie ułatwia też myślenia i pracy rzeźbiarzowi. Stawia go przed kolejnymi, trudniejszymi rozwiązaniami. Srebrzyste krzesła przy najmniejszym ruchu świetlnymi blikami zaczepiają oglądających, potęgując wrażenie lekkości rzeźb i żywotności kompozycji. Na licznych ekspozycjach Kędziora formuje kompozycje z zestawu kilku takich rzeźb, które bogato i różnorodnie anektują podniebną przestrzeń.
Akrobata na kółkach - kompozycja prezentuje postać akrobaty dynamicznie rozpiętego między gimnastycznymi kółkami. To jedna z ciekawiej balansujących figur. Drobnymi przesunięciami szelek lub łańcuchów (zależy czy eksponowany jest na sali czy w otwartej przestrzeni) na obwodzie kółek artysta powoduje zmianę układu kompozycyjnego. W ten sposób postać popisuje się umiejętnością utrzymania pozycji, której nie mogą osiągnąć najlepiej wytrenowani mistrzowie tej dyscypliny sportu. W zależności od potrzeb aranżacyjnych, gimnastyk wychyla się prawie poziomo, przyjmuje pozycję pionowej stójki lub też zastyga w oryginalnym zwisie. Zmiany ułożenia powodują nie tylko nową formę i odmienność ekspresji kompozycji, ale i różnice w amplitudzie wychyleń sportowca. W ekstremalnych warunkach, z urwanym jednym kółkiem, gimnastyk potrafi utrzymać się w trudnej do wytłumaczenia pozycji. Wtedy tworzy już zupełnie nową rzeźbiarską kompozycję, autonomiczne dzieło - „Zerwane kółko”.
The Balancing Sculptures' Trail
Father Bernatek Footbridge, KRAKÓW, POLAND
Between The Water and The Sky
since September, 2016
The permanent exhibition consists of 10 balancing sculptures by Jerzy Kędziora
The exhibition "Between The Water and The Sky" mounted on the Father Bernatek footbridge, which connects two districts of Krakow - Kazimierz and Podgórze, initially consisting of 9, now 10 balancing sculptures, is an open event, addressed both to artists and art lovers as well as to all random spectators crossing the bridge to the other side of the Vistula River.
The exhibition transformed the footbridge into a unique gallery of contemporary art, which allows the viewers to freely interpret and reflect.
The aim of the project was to introduce art into the space of the city and nature, taking it out of the framework of museums and galleries, so that it becomes present in the everyday life of people.
Od artysty: „W potocznym pojęciu, na co dzień, most to najkrótsza, najprostsza przeprawa przez rzekę.
W wypadkach szczególnych ta konstrukcja, wyjątkowa budowla może wzbudzać zgoła inne przemyślenia, emocje, refleksje i doznania. U większości z nas, szczególnie obdarzonych bogatszą wrażliwością, w wyjątkowym czasie czy okolicznościach, może stać się on miejscem szczególnym. To szansa dotarcia na drugi brzeg, do nowego innego świata, w wymarzone, w nieznane, a jeśli trakt naznaczony jest dziełami sztuki, to te refleksje potęgują się, wzbudzają następne. Miejsca te stają się mostami westchnień, miłości, wspomnień, ale i ważkimi galeriami sztuki”.
From the artist: "In everyday terms, a bridge is the shortest, easiest way to cross a river.
In special cases, this structure, a unique building, can evoke completely different thoughts, emotions, reflections and sensations. For most of us, especially those endowed with a richer sensitivity, in a special time or circumstances, it can become a special place. It is a chance to reach the other shore, to a new, different world, to the dreamed-of, into the unknown, and if the route is marked with works of art, these reflections intensify, they evoke the next ones. These places become bridges of sighs, love, memories, but also important art galleries.
The exhibition was created as the aftermath of a competition affirming the work of Tadeusz Kantor and was intended to enrich the cultural setting of the World Youth Day in Krakow. It was shaped with the approval and with the considerable ideological support of the designer of the footbridge. It is not a one-dimensional artifact, but it provokes and creates further events and situations.
It was made available to the public in a special opening in September 2016. At that time, it consisted of 9 works and, as the title states, it was formed "Between The Water and The Sky". In 2017 - thanks to the multimedia event of the international association Sculpture Network "Start'17" - introduced Krakow (the only city from this region of Europe) to the global circulation of the latest sculpting practices. In addition, it included Krakow in the series of cultural events of the Year of the Vistula River (2017). It was not just a dead exhibition object of the event, but it harmonized with the project "Connecting Rafter Quadruplets" being created. Simultaneously it connected with juvenile balancers in Sandomierz, Kazimierz, Baranów and Puławy. At another stage of the project, the sculptures displayed on the footbridge were solemnly baptized with nicknames associated with the city and the Vistula River.
Developed in 2018 on the basis of the exhibition, accepted and supported by the Department of City Promotion, the project "Bridges of Art" was presented to several world metropolises. Its first real version was a symbolic combination of the Krakow exhibition with a fragment of the "Polish Cultural Trail" in Singapore - the artistic Kędziora's project - carried out as part of the celebrations of the 100th anniversary of Poland's independence. The program exhibition took place in the Singapore Botanical Gardens, one of the most important such facilities in that part of the world. These exhibitions created an additional connecting pillar of the bridge based on the 100th anniversary of UNESCO, of which the Singapore Botanical Gardens and the Old Town in Krakow are the beneficiaries and strongly emphasized this anniversary.
On May 17, 2019, another bridge was built. This time, it appeared between the Krakow exhibition and the exhibition of sports balancers at the Olympic Stadium, as part of the prestigious Amsterdam Sculpture Biennale - ARTZUID 2019. Both exhibitions were additionally connected by a one-off, short, mirror simultaneous show.
After several years of experience with the temporary exhibition, the city authorities, in installments, under social pressure and with the special support of the inhabitants of Podgórze District, took over the works and decided to keep it as a permanent exhibition. Perhaps it will transform into an open gallery formally anchored in the cultural tissue of Krakow. Already as such, from spring 2021, when Igrce Częstocha appeared on the Old Market Square in Częstochowa - a permanent theater of Kędziora's sculptures - begins to create another artistic project "Balancing at Jura". It is also part of the Balancing Sculptures' Trail in Poland.
Oczepiona - the title character is a woman, as "Posthelenna", referring to the modeling of the classic statue of ancient artists, although in a different, less direct way. This is a kind of another renaissance of the classical canon of beauty, often reborn along the historical route of culture. A cluster of an idealized body with a slightly soaked robe. In terms of balance, it allows you to place figures on ropes of various tensions - from strongly stretched to seriously bent. In this case, you can create a kind of swing or a strongly leaning, rocking trapezoid from the lowered rope. Changing the tension of the rope results in different types of balance and emotional perceptions of the character. The relationship between the mass of the sculptural statue and the delicacy of the "rope pedestal" is also changing.
Winter is a compact, more closed sculptural form opposed to the fragmented and more dynamic one from "Oczepiona". More classic and classicist. Calm and cool. Its implementation was triggered by a large international event of the world association of creators and enthusiasts of sculpture Sculpture Network Start'17. It entered the footbridge exhibition "Between The Water and The Sky" as part of the happening installation "Foundation of Winter". It was supposed to add ideological and formal references to the previously installed "Oczepiona".
In a broader idea, both women were to be a frame of events on the footbridge contained in the interval between winter and summer, night and day, good and evil or even more. "Winter" by Kędziora directs our attention to the achievements of the French sculptor Jean-Antoine Houdon, another of his artistic icons, to whom he bows down with this work.
Entangled is the figure of a naked man woven into a system of three poles, juxtaposed at different angles, constituting a kind of trestle, similar to those used by engineering troops to erect tank barriers or earlier to anti-personnel barricades. On such an instrument, a human figure stretched out, entangled in it, tosses, moves, makes formations and arrangements changeable in terms of the exhibition. It is not very clear whether she fell into such a trap, or maybe she set it up.
"Entangled" at exhibitions and presentations for which the creator appointed him, each time he creates a different variant of the arrangement of poles in relation to the figure. In the sculpture, when viewed in a classical way, the poles constitute a dynamic, openwork base, and the figure exposed on them is the sculptural culmination of the composition. The pole-folder creates multiple systems, and loosely, without any fastenings, brackets or protections, the figure attached to it easily moves to its various parts. It can be elevated high to the top of the skeleton, in a different arrangement it almost touches the ground floor, in another configuration it sits beside it. The ingenious, spider-like construction of the structure, based on the physical properties of materials - bending of pipes, differences in their weights - and the arrangement of the character's body makes it possible to surprise us with various, unexpected configurations, even when placed on a stable surface. In different exhibition spaces, it can lean against a wall, a corner of a building with one or two elements, or hang on a rope or wade over a water reservoir. The "tripod" as one of the most stable constructions becomes a double-edged weapon in this case. Not rigidly connected, it can become a dangerous trap, but set firmly "in the back" it is a great refuge, protection against direct approach, attack, it is a lance bogey, armed avant-garde and rear guard at the same time. Looking at this arrangement, we can multiply ternary, tripartite symbols and meanings that can strengthen the potential of "Entangled" or even more entrapment. Supported additionally by color, graphics, carvings, it can deepen them, re-evaluate them, add further meanings.
Pablo's Girl - in one of the interviews, the artist confessed: "Picasso's early painting cycles - Rose and Blue - made a great impression on me from the first contact with them (...) For a long time I wanted to express my appreciation to great artists in an eye-catching way, to pay artistic homage. Creating circus people: acrobats, tightrope walkers, I decided that accepting the little acrobat from Picasso's painting among my artists would be an admission of being infatuated with that period of Picasso's work. Also the artist himself." Following Picasso's "indications", the artist introduces another type of imagery in this work. It presents an elongated, limp figure, stopped in subtle movement and flattened profiles, modeled with a delicate painterly texture. On the basis of a blue acrobat, a series consisting of three sculptures was created. In addition to "Pablo's Girl" we have "Girl With A Yo-yo" and "Girl With A Hoop" and a silvery ball centering the circle and plumb the foundation.
Doubled - the composition was created by combining two sportsmen into one sculptural whole. On a daily basis, they train on their own or perform, exercising on laps, parallel bars or a gymnastic bar. Here, as if they were delighted with the values of acrobatic gymnastics specializing in building acrobatic pyramids. The juxtaposition of athletes into a group allows the artist to enrich the profiles of the composition. Add forms and directions that build original relationships and tensions. Create additional spaces and interiors built with a multitude of forms and a richer play of shadows. Contrast and broaden the types of balances. The artist conceived the form and arrangement of the arch gymnast's body in such a way that he could create many different, pyramidal arrangements from such a basic archetype. Extract from them a whole arsenal of fresh, dynamic formal and expressive associations, which in compositions balancing on ropes is not a simple or easy procedure. In addition, experience and play with new, innovative solutions for structural and ballast systems.
The Little Gymnast With A Sash is the first, almost first-born, in a series of girls practicing rhythmic gymnastics on a wobbly, usually rope pedestal. It was followed by other young sportswomen operating with clubs, skipping ropes or balls.
In some exceptional circumstances, they juggled with other devices such as whips, hoops, and even, as at the Festival of Dialogue of 4 Cultures in Łódź, logos of that event. A girl on the footbridge in Krakow performs a difficult but neat somersault, breaking away from the rope. It hovers over her. It is held in this position only by the meander of the wavy sash, which it performs evolution. With this number, a young sportswoman, but also her friends, showed off, among others in Dubai, Singapore, Miami, New York and several European metropolises. The inspiration for the series of sculptures of little gymnasts with devices were the sculptor's granddaughter's training in this sport, which he observed in Krakow's sport club "Sokół".
The Little Footballer - a young man carrying balls is part of a group of boys who, with various attributes, illustrate the legends about the children of the raftsman, who after a tragic event often found themselves in even distant corners of the world. The inspiration for this sculpture was a story that the artist made up and sometimes told to his grandson when he had to take care of him on his own. Later, the story turned into a regular legend about the raftsman's twins, whose great raft trip ended tragically at the mouth of a navigable river to the sea. By creating this character, the artist wanted to portray his first grandson. Since the boy was five years old at the time, and the heroes of the story were twelve, the artist created a somewhat imaginary portrait of him. For various exhibitions, the boy took with him attributes adequate to the place and situation, expanding and complicating the original text of the story at the same time. The footbridge youth was evoked by the exhibition in the cultural support zone in the manor areas of the "Tomaszowice county" during the European Football Championship "Euro 2012" held in Poland. Other sculptures of the series, especially those associated with water attributes, found admirers and in a few cases remained at the exhibition sites. On the basis of sculptures of young men set up in various port cities, the artist created a project of joining 4 young raftsmen with the help of sunlight reflected from small mirrors. This ray is to be strengthened by the participants of the happening action with their mirrors, which will be a proof, a certificate of participation in the event. Before the global project comes to fruition, Kędziora tested it in the domestic backyard. In the Year of the Vistula River (2017) he exhibited 4 young men on the Sandomierz river bend in Baranów, Sandomierz, Kazimierz and Puławy. The boys and their supporters made attempts at solar communication, and the young man from the footbridge cheered them on and remotely joined the party. The next installment of the project was "Connecting Rafter Quadruplets" in Pomerania (2022). During the summer months, the boys sent each other light signals from Dziwnów, Mielno, Ustka and Sopot. With this project, the artist also wanted to draw attention to the problems of family separation in the war taking place across our border in Ukraine. He gave the boys symbolic yellow and blue ribbons.
Acrobat With A Chair I and Acrobat With A Chair II - the prototype grew up during the period of the artist's creative critical and journalistic activities, building a formation of works "Grotesque of Transformation". It was to perpetuate a certain statement of Lech Wałęsa (Walesa) when he was running for the presidential chair - "I don't want to, but I have to" or later "I am for and even against." The series of acrobats with chairs in various arrangements was also supposed to touch on the problem of fighting for seats/positions in a newly built democracy. In the initial phase of democratic changes in Poland, it was the flagship work of the series, a clear feature of the "Portrait of a Pole in the Times of Transformation" created by the artist. Currently, without references and political or social contexts, variously formulated acrobat-chair arrangements are examples of the impact of the circus performer's acrobatic prowess and the sculptor's construction proficiency, as well as the rich imagination of both of them. In more complex compositions, the conjurer creates pyramidal acrobatics, increasing the difficulty and extending the performance with additional elements, e.g. more chairs or a second partner. His inclinations also do not make it easier for the sculptor to think and work. It puts him in front of more difficult solutions. The silvery chairs catch the viewers with the slightest movement of light, enhancing the impression of the lightness of the sculptures and the liveliness of the composition. At numerous exhibitions, Kędziora forms compositions from a set of several such sculptures that richly and variously annex the sky space.
Acrobat On Circles - the composition presents the figure of an acrobat dynamically stretched between gymnastic rings. This is one of the most interesting balancing figures. The artist changes the compositional arrangement by moving braces or chains (depending on whether it is exhibited indoors or outdoors) around the circumference of the rings. In this way, the character shows off the ability to maintain a position that cannot be achieved by the best trained champions of this sport. Depending on the arrangement needs, the gymnast leans almost horizontally, assumes the position of a vertical stand-up collar or freezes in the original sag. Changes in arrangement cause not only a new form and different expression of the composition, but also differences in the amplitude of the athlete's deflections. In extreme conditions, with one circle broken off, the gymnast is able to hold himself in an inexplicable position. Then he creates a completely new sculptural composition, an autonomous work - "Broken Circle".
Galeria / Gallery:
Photo by Bartek Kędziora